For fear of the future - prolog.

Patrzę na obraz za oknem, który znika tak szybko jak moja nadzieja na to, że samochód zawróci i wcale nie będę musiała wyjechać, ale dalej żyć swoim poukładanym życiem, w którym wszystko miałam pod kontrolą. Czuję na sobie wzrok mojej rodzicielki, która kieruje autem, jednak ciągle zerka na mnie w lusterku. To wcale nie jest tak, że boję się zmian. No dobra, cholernie się boję. Zmiana otoczenia, nowy dom, nowa szkoła. To nie jest coś o czym marzy każda nastolatka. Musiałam zostawić swojego najlepszego przyjaciela i wyjechać do wielkiego miasta, w którym nie mam pojęcia, jak się odnajdę, ponieważ w moim rodzinnym mieście, było tylko parę domów i wszyscy się znali.

- Wszystko w porządku kochanie? - słyszę pytanie, które wyrywa mnie z zamyślenia. Wiem, że bardzo się o mnie martwi i że wszystko się ułoży, ale przeraża mnie wizja zamieszkania z nowymi ludźmi.

- Tak mamo, daleko jeszcze?

- Około dwóch godzin drogi, więc możesz się przespać, obudzę cię jak dojedziemy - kiwam głową i zamykam oczy. Zasypiając, myślę  o tym, że wszystko musi się ułożyć.

***

Budzę się gdy wjeżdżamy na podjazd białej piętrówki,  ogrodzonej ciemnobrązowym płotem z rozciągającym się przed nim równo przystrzyżonym trawnikiem. W ogrodzie, znajduje się huśtawka, otoczona z trzech stron przeróżnymi kwiatami. A więc to tu, spędzę kolejne lata mojego życia? Wysiadam z samochodu, podczas gdy moja mama wyciąga walizki z bagażnika. Słyszę głośny pisk z lewej strony i zauważam, jak w naszą stronę biegnie mała dziewczynka, która z rozmachem wpada w ramiona Hannah. Mama śmieje się, przytulając dziecko i okręcając się z nim wokół własnej osi. Czuję na sobie ciekawskie spojrzenie i po chwili dziewczynka wyciąga do mnie malutką dłoń.

- Cześć. Jestem Daisy, a ty? Jesteś moją nową siostrą? Tatuś mówił, że będziesz się ze mną bawiła i żebym się nie martwiła, bo na pewno się polubimy. Jesteś bardzo ładna. Przypominasz mi bohaterkę mojej ulubionej bajki. Kojarzysz? Jeśli nie, to się nie martw, wszystko ci pokażę - mrugam oczami na potok słów, wydobywający się z ust jasnowłosej. Pod wpływem jej przyjaznego spojrzenia oddaję uścisk dłoni.

- Ja jestem Rose i nie wiem, o którą bajkę ci chodzi ale chętnie ją z tobą obejrzę - uśmiech jaki momentalnie pojawia się na jej twarzy jest tak radosny, że wszystkie moje wątpliwości znikają w jednej sekundzie.

Bo co mogłoby pójść nie tak?

Na ganku pojawia się Josh i mama rozpromieniona rusza w jego stronę. I gdy słyszę jej szczęśliwy śmiech wiem, że to prawdopodobnie najlepsza decyzja jaką mogłyśmy podjąć, uciekając z ograniczonego miasteczka, w którym nie było żadnych możliwości, do miejsca w którym możemy stworzyć nową rodzinę i w końcu być szczęśliwe.

Dom w środku jest równie piękny jak i na zewnątrz, ale czego się spodziewałam, skoro nowy partner mojej matki jest jednym z najlepszych architektów w mieście. Na pewno zarabia w miesiąc więcej, niż moja mama przez cały rok. Ruszam po schodach na górę i udaję się na poszukiwanie mojego nowego pokoju, który według wskazówek znajdować się ma za trzecimi drzwiami po lewej stronie. Mijam elegancko ale przytulnie urządzony salon, w którego centrum stoi beżowa kanapa, a na przeciwko niej widnieje, zawieszony na ścianie telewizor. Z prawej strony znajduje się wnęka, która prowadzi do kuchni, ale nie zatrzymując się ruszam po schodach. Dom jest ogromny i mam nadzieję, że się nie mylę, gdy naciskam na klamkę, wchodząc do pomieszczenia. Wielkie łóżko, z mnóstwem małych poduszek, jako pierwsze rzuca mi się w oczy. Po prawej stronie znajduje się biurko, a na nim stoi nowy laptop. Przeciwległą ścianę, zajmuje regał wypełniony po brzegi książkami i już wiem, że czytanie ich, będzie moim częstym zajęciem. Po mojej lewej stronie są drzwi, prowadzące zapewne do garderoby.

Pokój nie może się równać z moją przednią sypialnią. Jest tak ogromny, że mógłby pomieścić jej trzykrotność. Wspomniana garderoba, ku mojemu zdziwieniu, zapełniona jest po brzegi ubraniami. Będę musiała się o to później zapytać Josha. Podchodzę do lustra i przyglądam się swojemu odbiciu. Brązowe fale spływają luźno po bokach mojej twarzy sięgając mi za łopatki. Ciemnoniebieskie oczy spoglądają na zarumienioną z emocji twarz. Pełne usta wykrzywione mam w uśmiechu. Dociera do mnie, że to jest moje nowe życie. W tym domu i z tymi ludźmi, w Londynie. I jeśli w głowie krążą mi myśli, że sobie nie poradzę, to odrzucam je na bok i schodzę na dół. Do ludzi, z którymi będę dzielić przyszłość.

***

Notka:

Część! Wstawiam prolog nowego opowiadania. Dopiero zaczynam pisać i mam nadzieję, że zostawicie jakiś komentarz po przeczytaniu. Zależy mi na usłyszeniu opinii, więc zapraszam do komentowania.